20. ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΔΡΑΠΑΝΟ
| ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ |
|
 Το 1560 ο 'Aγιος
Γεράσιμος έφτασε στα Ομαλά όπου και ανακαίνισε το ξωκκλήσι της Κοιμήσεως της
Θεοτόκου, ιδρύοντας παράλληλα γυναικεία κοινοβιακή Μονή με πολυμελή αδελφότητα
ονομάζοντάς την "Νέα Ιερουσαλήμ". Το 1582, στις 20 Οκτωβρίου έγινε η Β'
ανακομιδή του ιερού λειψάνου του Αγίου, το οποίο έκτοτε παραμένει άφθαρτο και
ευωδιάζον προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών. Είναι ενδεδυμένο με άμφια
ταφής του Αγίου και εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε τζαμένια λειψανοθήκη που
ενσωματώνεται σε μεγαλύτερη, ασημένια, περίτεχνη λάρνακα, η οποία είναι
τοποθετημένη πάνω από τον τάφο του Αγίου. Μέσα στο Ναό σώζεται και το ασκητήριο
του Αγίου, στο οποίο κατεβαίνει κανείς από σκάλα μήκους τριών μέτρων και το
οποίο χωρίζεται από μία στενή οπή σε "δύο δωμάτια". Στην Μονή σώζονται τα τρία
μεγάλα πλατάνια που φύτευσε ο ʼγιος, τα τρία πηγάδια και τα 37 μικρότερα που
άνοιξε με τα χέρια του επ' ωφελεία της ανύδρου περιοχής καθώς και τα δύο αλώνια
που έχτισε και στα οποία εργαζόταν για να εξασφαλίσει τα αναγκαία για τη Μονή. Ο
νέος περικαλλής ιερός ναός του Αγίου αποπερατώθηκε με τις ενέργειες του νυν
Μητροπολίτη κ.κ. Σπυρίδωνα και εγκαινιάστηκε από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο
Αθηνών κ.κ. Σεραφείμ στις 19 Ιουλίου 1992.
 Από το έτος
ιδρύσεως της Μονής μέχρι σήμερα τελείται σε αυτήν θεία λειτουργία, τις ώρες
03.00π.μ. έως 07.00π.μ. Η Μονή πανηγυρίζει 5 φορές το έτος: Στις 16 Αυγούστου
(Κοίμηση του Αγίου) και στις 23 Αυγούστου (απόδοσις εορτής ή "εννιάμερα" του
Αγίου). Στο διάστημα μεταξύ των δύο εορτών καθιερώθηκε από τον νυν Μητροπολίτη,
Σεβασμιώτατο κ.κ. Σπυρίδωνα να τελειται ιερό επταήμερο εις τιμήν του Αγίου με
Αρχιερατικές θείες λειτουργίες - χοροστασίες - κηρύγματα.
 Επίσης, στις 20
και 26 Οκτωβρίου (Ανακομιδή και Απόδοσις Ανακομιδής Αγίου Λειψάνου) σηκώνεται
ορθός ο ʼγιος και κατά το Μεγάλο Σάββατο και μένει στη Βημόθυρα μέχρι την
Κυριακή του Θωμά, οπότε και τελείται Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Τις
ημέρες αυτές γίνονται και ισάριθμες Λιτανείες με αθρόα συμμετοχή κλήρου και
λαού. Μετά το πέρας της λιτανείας παρατίθεται πλουσιοτάτη τράπεζα, που
ετοιμάζουν με ιδιαίτερη φροντίδα οι μοναχές. Οι μοναχές ασχολούνται με τη
φιλοξενία (η Μονή διαθέτει ξενώνα) και την Αγιογραφία. Επίσης έχουν αναπτύξει
πλουσιοτάτη φιλανθρωπική και αποστολική δράση.Οι ακολουθίες τελούνται ανελλιπώς
και Μονή ακολουθεί το τυπικό της Μονής του Αγ. Σάββα στα Ιεροσόλυμα. Η Μονή
δέχεται επισκέψεις καθημερινά από 04.00π.μ. έως 13.00μ.μ. και 15.30μ.μ. έως
21.00μ.μ.
Για κάθε πληροφορία μπορείτε να απευθύνεστε στην:
Οσιωτάτη Μοναχή
Κασσιανή
Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Γερασίμου Ομαλών
28100 Ομαλά
Κεφαλληνίας
Tηλ. 26710 86385 και 26710 86205 |
| ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΝΘΙΜΟΥ και ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
ΛΕΠΕΔΩΝ |
|
 Γυναικεία
κοινοβιακή Μονή, άνευ προσωπικού δυστυχώς μετά την κοίμηση της Οσιωτάτης μοναχής
Ερμιόνης, η οποία επί σχεδόν ένα αιώνα υπηρέτησε την Μονή. Ανδρικό κοινόβιο στην
παραλία των Λεπέδων, ιδρύθηκε για πρώτη φορά το έτος 1687 με πρώτο Ηγούμενο το
Λαυρέντιο Μαντζαβίνο. Ο ευλαβής Γέροντας με τη συνοδεία του έκτισαν την είσοδο
του σπηλαίου, όπου βρήκαν το αγίασμα της Αγ. Παρασκευής και το μετέτρεψαν σε ναό
αφιερώνοντάς το στη θαυματουργή οσιομάρτυρα επί Αρχιεπισκοπίας Τιμοθέου
Τυπάλδου. Ο μέγας σεισμός του 1776 κατέστρεψε τη Μονή. Το 1769 ο μοναχός ʼνθιμος
Κουρούκλης ανακαινίζει τη Μονή και τη μετατρέπει σε γυναικεία. Ο αόμματος
μοναχός ʼνθιμος γεννήθηκε στην Κεφαλονιά το 1727. Εκάρη μοναχός στο ʼγιο Όρος
και επισκέφθηκε πολλούς ιερούς τόπους της Ελλάδας. Μόνασε στη Μονή της Αγίας
Ματρώνας στη Χίο, όπου σύμφωνα με την παράδοση κοιμόταν στο δάπεδο της
εκκλησίας. Θεωρείται ιεραπόστολος των Κυκλάδων και Δωδεκανήσων, διότι κατά το
πέρασμά του από τα νησιά αυτά ωφέλησε πνευματικά τον κόσμο με τα κηρύγματά του
και άφησε πίσω του ένα πολύ σημαντικό έργο.
 Η Μονή γνώρισε
μέρες ακμής επί ηγουμενίας Ανθίμης Πασχάλη που εοίμανε θεοφιλώς τη Μονή επί 44
έτη (1892-1936). Μάζεψε κοντά της φιλόθεες ψυχές και ευεργέτησε πνευματικά τη
Μονή και την περιοχή νουθετώντας και στηρίζοντας υλικά και πνευματικά και
καθοδηγώντας ευσεβείς ψυχές προς το μοναχισμό. Κατείχε το προορατικό
χάρισμα.
Το 1953 οι σεισμοί ερειπώνουν τη Μονή και καταστρέφουν την εκκλησία του
σπηλαίου. Ο ναός και το μικρό δυόροφο κτίριο είναι μετασεισμικά. Μοναδικό
κατάλοιπο - εκτός από το κατεστραμμένο σπήλαιο - είναι ένα κομμάτι της παλαιάς
πύλης της Μονής, που παραμένει όρθιο σε πείσμα του χρόνου και σήμερα
αναστηλώνεται. Στο ναό μπορείτε να προσκυνήσετε τη θαυματουργή εικόνα της Αγ.
Παρασκευής.
Η Μονή πανηγυρίζει 2 φορές το χρόνο:
Α) στις 26 Ιουλίου, της Αγ.
Παρασκευής
Β) στις 4 Σεπτεμβρίου , του Αγ. ʼνθιμου, με μέριμνα της Μονής του
Αγ. Γερασίμου εφόσον αποτελεί πλέον μετόχι του και επειδή δεν έχει πλέον
προσωπικό.
Είθε ο Θεός δια πρεσβειών του Αγ. Ανθίμου να οδηγήσει ενάρετες μοναχές στον
αγιασμένο αυτό τόπο και να εξυπηρετείται έτσι και αυτό το ιερό προσκύνημα του
νησιού.
Τηλέφωνο Μονής: 26710 91690
| ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΗΛΑΠΙΔΙΑΣ και
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - ΠΕΡΑΤΑΤΑ |
|
Η Μονή αυτή ιδρύθηκε τη Βυζαντινή εποχή. Αναφέρεται ως Μονή στο Πρακτικό της
Λατινικής Επισκοπής Κεφαλονιάς από το 1264. Τους αιώνες που ακολούθησαν
ερημώνεται και επανιδρύεται το έτος 1579, όταν τρεις κατά πνεύμα αδελφές, η
Βενεδίκτη, η Λεοντία και η Μαγδαληνή, καταγόμενες από την πρώτη πρωτεύουσα της
Κεφαλονιάς, το Μεσαιωνικό Δήμο του Κάστρου, αγοράζουν το κτήμα στο οποίο
προϋπήρχε το ερειπωμένο μονύδριο επ' ονόματι του Αποστόλου Ανδρέου και
εγκαθίστανται εκεί με σκοπό να μονάσουν.
 Ταχύτατα
αναπτύσσεται γυναικείο κοινόβιο, στο οποίο προσέρχεται να μονάσει κατά θαυμαστό
τρόπο (διάσωση από ναυάγιο) το έτος 1639 η Ελληνορουμανίδα Πριγκίπισσα Ρωξάνη
μετονομασθείσα σε Ρωμυλία μοναχή, θυγατέρα του Πρωτοσπαθάριου της Μολδοβλαχίας
Ζώτου Τσιγαρά και εγγονή του Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Πέτρου Βοεβόδα. Εκτός από
τη μεγάλη περιουσία της, κινητή και ακίνητη, αφιερώνει στη Μονή έναν ανεκτίμητο
πνευματικό θησαυρό προερχόμενο από το ʼγιο Όρος: το ιερό λείψανο εκ του δεξιού
ποδός (πέλμα) του Αποστόλου Ανδρέου. Το πέλμα, απεξαρθρωμένο από τον αστράγαλο,
φέρει κανονικά επάνω του τη σάρκα του Αγίου, το αίμα του αποξηραμένο, καθώς
επίσης είναι εμφανής η οπή από το καρφί της σταύρωσης του Αγίου. Η δε ευωδία του
είναι χαρακτηριστική και εξαιρετικά έντονη. Έκτοτε η Μονή λειτουργεί αδιάκοπα ως
Γυναικεία Κοινοβιακή.
Στη Μονή μπορεί επίσης κανείς να επισκεφθεί το Εκκλησιαστικό Μουσείο, το
οποίο από το έτος 1988 με τη μέριμνα του νυν Μητροπολίτη κ.κ. Σπυρίδωνος
ιδρύθηκε και στεγάζεται στο παλαιό Καθολικό της Μονής, το οποίο είναι και το
μόνο που διεσώθει από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953. Στην πρώτη αίθουσα
(χώρος λιτής) βρίσκονται οι αποτοιχισμένες τοιχογραφίες του Ιερού Ναού της Μονής
Ταξιαρχών Μηλαπιδιάς. Στα εκθέματα της αίθουσας περιλαμβάνονται το σάβανο του
Εθνομάρτυρα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγορίου του Ε', το επιτραχήλιο του
Αγίου Νεκταρίου και το υποκάμισο του Αγίου Παναγή (παπά-Μπασιά).
 Ο χώρος του
κυρίως Ναού σώζεται ακέραιος στην αρχική του μορφή. Το τέμπλο είναι έργο των
αρχών του 17ου αιώνα με αξιόλογες εικόνες. Τα θωράκια του τέμπλου, με θέματα από
το Πάθος του Χριστού, είναι έργα του ιερέως Θεόδωρου Πουλάκη, ενώ τα βημόθυρα
που παριστάνουν τους τρεις Ιεράρχες είναι έργα του ιεροδιάκονου Αθανασίου
Αννίνου. Οι τοιχογραφίες μέχρι τους σεισμούς του 1953 ήταν καλυμμένες με ασβέστη
καθότι το 1832 διεκόπη προσωρινά η λειτουργία της Μονής από τους ʼγγλους, με
σκοπό την ίδρυση προτεσταντικού σχολείου μέσα στο χώρο του Ναού και απώτερο
στόχο να πληγεί η Ελληνορθόδοξη αυτή εστία, που επηρέαζε αρνητικά τα πολιτικά
πράγματα της εποχής εναντίον της Αγγλοκρατίας. Μετά την αναστήλωση του κτιρίου,
έγινε καθαρισμός και συντήρησή τους. Στο βόρειο νάρθηκα εκτίθενται τα κειμήλια
της Μονής και εικόνες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κεφαλληνίας. Ανάμεσά τους
σημαντική θέση κατέχει ο πίνακας με τις προσωπογραφίες του ζεύγους Τσιγαρά και
της θυγατέρας τους μοναχής Ρωμυλίας.
Σε πλαϊνές προθήκες σώζονται πέντε
εργόχειρά της, εξαιρετικής τέχνης, αριστουργήματα χρυσοκεντητικής και
μικροτεχνίας. Σε άλλη προθήκη εκτίθεται η ποιμαντορική ράβδος και το ʼγιο
Ποτήριο του Αρχιεπισκόπου Κεφαλληνίας Νικοδήμου Β' Μεταξά, σημαντικότατης
προσωπικότητας του 17ου αιώνα, ο οποίος ίδρυσε το πρώτο τυπογραφείο σε ελληνικό
χώρο, στην Κωνσταντινούπολη.
Στο Μουσείο ακόμα εκτίθενται δύο χειρόγραφες επιστολές του Αγίου Κοσμά του
Αιτωλού, του έτους 1777.
Ένα από τα σημαντικότερα εκθέματα του Μουσείου είναι ο Αρχιεπισκοπικός Σάκκος
Κεφαλληνίας, κεντημένος από τη μοναχή Θεοδώρα Κανάλη από το χωριό Μεταξάτα, στο
διάστημα από το 1715 έως το 1721 και με θέματα από τον Κύριο Ιησού Χριστό ως
"ʼμπελο" στην πρόσθια όψη και την Θεοτόκο ως "Ρίζα του Ιεσαί" στην οπισθία.
Η Μονή πανηγυρίζει δύο φορές το έτος: 30 Νοεμβρίου επί τη μνήμη του Αποστόλου
Ανδρέου και την Παρασκευή της Διακαινησίμου επί τη μνήμη της Ζωοδόχου Πηγής που
είναι και η Δευτέρα Προστάτις της Μονής.
 Μετά την
Αρχιερατική Λειτουργία ακολουθεί τιμητική λιτανεία του λειψάνου του Αποστόλου
Ανδρέου και της θαυματουργού εικόνος της Θεομήτορος-Ζωοδόχου Πηγής (του έτους
1560) καθώς και της εικόνος της ευρέσεως "Παναγία Μηλαπιδιώτισσα" (του 11ου
αιώνα) και των άλλων θαυματουργών Αγίων λειψάνων της Μονής, μέχρι του
παρεκκλησίου του Αγίου Νικολάου Σκαρδαμπέλη και εν συνεχεία παρατίθεται στους
πιστούς πλουσία τράπεζα την οποία με ιδαίτερη φροντίδα και αγάπη έχουν ετοιμάσει
οι μοναχές.
Μικρότερη πανήγυρις τελείται στις 15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου) με την
συμμετοχή Κυπρίων αδελφών προσκυνητών. Την ημέρα αυτή, προ του κομψοτάτου και
ωραιοτάτου Επιταφίου της Θεομήτορος ψάλλονται κατανυκτικά τα εγκώμια εις την
Μετάσταση της Θεομήτορος και ακολουθεί περιφορά του πρωτότυπου ολοστόλιστου με
ευωδιαστά άνθη επιταφίου.
Στη Μονή βρίσκονται και ανήκουν τα εξής παρεκκλήσια:
Α) Αρχαγγέλων
Β)
Αγίου Νικολάου Σκαρδαμπέλη
Γ) Αγίων Αικατερίνης και Παρασκεύης και
Ε)
Παναγίας Ελεούσης - "ʼξιον Εστί"
Οπότε και γίνονται "μικροπανήγυρεις" στη
μνήμη των Αγίων.
Στη Μονή τελούνται ανελλιπώς οι ακολουθίες του νυχθημέρου κατά το Αγιορείτικο
Τυπικό. Κάθε Κυριακή τελείται Θεία Λειτουργία όπως και στις μεγάλες εορτές και
πολύ τακτικά τελούνται αγρυπνίες.
Οι μοναχές ασχολούνται με την υφαντουργία, την ιερορραπτική, την αγιογραφία,
τη χειροτεχνία και τη φιλοξενία, καθώς επίσης και τις αγροτικές καλλιέργειες και
τους κήπους.
Στη Μονή επίσης λειτουργεί και εργαστήριο συντήρησης φορητών
εικόνων. Η Μονή από ετών, παρ' όλες τις δυσκολίες έχει αναπτύξει πλούσια
φιλανθρωπική και ιεραποστολική δράση. Η εν Χριστώ αγάπη και η ευγένεια
καθρεπτίζεται στα πρόσωπα των μελών της αδελφότητας και αποπνέει άρωμα Ορθοδόξου
πνευματικότητας και ταυτοχρόνως αποτελεί πόλο έλξεως κάθε αγωνιζομένου
Χριστιανού.
Η Μονή δέχεται καθημερινά επισκέψεις από 07.00π.μ.- 14.00μ.μ. και 17.00μ.μ. -
20.00μ.μ.
Για κάθε πληροφορία μπορείτε να απευθύνεστε στην:
Οσιωτάτη
Μοναχή Ανδριανή
Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αποστόλου Ανδρέου
Μηλαπιδιάς
28100 Περατάτα Κεφαλληνίας
και στο τηλέφωνο 26710 69398.
Για
θέματα που αφορούν το Μουσείο μπορείτε να απευθύνεστε στον δ/ντή κ. Στάβερη
Κων/νο στο τηλέφωνο 26710 69700.
ΣΗΜ. Μηλαπιδιά ονομάστηκε η περιοχή όπου και η σημερινή Μονή λόγω του
μοναδικού αυτού δέντρου που φύεται στην περιοχή, της μηλαπιδιάς, δένδρου που
προέρχεται από τη διασταύρωση μηλιάς και αχλαδιάς και στη ρίζα του οποίου
βρέθηκε η ομώνυμος εικόνα της Παναγίας. |
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΥ ΠΕΣΣΑΔΑΣ
|
|
 Γυναικεία Μονή
άνευ προσωπικού. Ξανακτίστηκε από τα ερείπια παλαιοτάτης Μονής το έτος 1618 από
τους αδελφούς Κολλέλα Παύλο και ¨Αγγελο Βαλσαμάκη, οι οποίοι και της αφιέρωσαν
μεγάλη περιουσία. Βρίσκεται στην περιοχή της Πεσσάδας και είναι αφιερωμένη στην
Ύψώση του Τιμίου Σταυρού. Η ομώνυμη ιερή εικόνα , έργο εξαιρετικής τέχνης,
εκτίθεται για προσκύνημα στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πεσσάδας. Δίπλα στο
καθολικό βρίσκεται ο Ναός του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Η Αγία Τράπεζα του
Ναού αυτού είναι οκταγωνική ενώ στο δάπεδο του ιερού είναι θαμμένος ο
ιερομόναχος Κυριάκος Πεταλούδης (19ος αιώνας), οσιακή μορφή της Εκκλησίας της
Κεφαλονιάς. Το τέμπλο, τα βημόθυρα και οι φορητές εικόνες εντυπωσιάζουν.
 Στη Μονή αυτή
φυλάσσεται και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της "Διώτισσας" (των
Βλαχερνών), μοναδικό κειμήλιο της Μονής της Παναγίας στο νησάκι Δίας.
Εορτάζει την Γ' Κυριακή των Νηστειών (Σταυροπροσκυνήσεως), στις 14
Σεπτεμβρίου (Ύψωση του Τιμίου Σταυρού), στις 13 Νοεμβρίου, στις 27 Ιανουαρίου
(Κοίμηση και Ανακομιδή Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου - υπάρχει και το Αγιο λείψανο)
και στις 2 Ιουλίου (Υπεραγίας Θεοτόκου Διωτίσσης).
Η αρκετά καλή εγκατάσταση της Μονής είναι κατάλληλη για ψυχές που αγαπούν την
αφιέρωση και θα διακονήσουν ως μοναχές την από εικοσαετίας εγκατελλειμένη Μονή
λόγω θανάτου των υπέργηρων μοναχών της.
Τηλέφωνο Ιεράς Μονής: 26710 69143
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΗΠΟΥΡΑΙΩΝ
|
|
 Σε απόσταση 15
χιλιομέτρων από την πόλη του Ληξουρίου βρίσκεται η παλαιοτάτη Μονή των
Κηπουραίων. Η ονομασία της οφείλεται στους πολλούς κήπους που διατηρούσαν οι
πατέρες για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία προς το ζην. Η Μονή είναι χτισμένη πάνω
από τη θάλασσα. Το έτος 1759 κτίζεται η εκκλησία της Μονής από τον Παξινό
Αρχιμανδρίτη Χρύσανθο Πετρόπουλο και αφιερώνεται στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Σύντομα αναπτύσσεται ανδρικό κοινόβιο, που στα χρόνια της ακμής του, το
προσωπικό του ανέρχεται σε 80 μέλη. Πολλοί αξιόλογοι κληρικοί προέρχονται από τη
Μονή αυτή και με το πνευματικό τους έργο "αρδεύουν' την πνευματικά άνυδρη
περιοχή. Το 1915 Γαλλικό καταδρομικό βομβαρδίζει τη Μονή καθώς μέσα στην ομίχλη
βλέποντας την καπνοδόχο να καπνίζει την περνούν για εχθρικό πλοίο. Οι
καταστρεπτικοί σεισμοί του 1953 πλήττουν τη Μονή ακόμα περισσότερο. Το 1964
ανοικοδομείται μόνο το καθολικό, ενώ τα υπόλοιπα κτίρια οικοδομούνται τη
δεκαετία του '90 με την προσωπική εργασία του μοναδικού μοναχού που εγκαταβιώνει
μέχρι σήμερα στη Μονή.
 Στη Μονή
μπορείτε να προσκυνήσετε τη θαυματουργή εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου
καθώς και τις κάρες των Οσίων κτιτόρων της Μονής Χρυσάνθου, Κωνστάντιου και
Εφροσύνου. Επίσης τεμάχιο Τιμίου Ξύλου που έχει δωρίσει στη Μονή ο Ρώσος
Πρίγκηπας Βλαδίμηρος Δολγορούκης το έτος 1862. Σε κομψή γυάλινη φιάλη βρίσκεται
μύρο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου από τον 7ο αιώνα. Μπορείτε ακόμη να
προσκυνήσετε λείψανα διαφόρων Αγίων καθώς και τη θαυματουργή εικόνα της Αγίας
Παρασκευής, μοναδικό κειμήλιο της κατεστραμμένης Μονής του Ταφιού. Σήμερα
σώζονται μόνο τα ερείπιά της και θεωρείται συγχωνευμένη με αυτή των
Κηπουραίων.
Η Μονή πανηγυρίζει :
Α) στις 25 Μαρτίου, Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Β)
την Γ' Κυριακή των Νηστειών, Σταυροπροσκυνήσεως
Γ) στις 14 Σεπτεμβρίου,
Ύψωσις του τιμίου Σταυρού, με κατανυκτική αγρυπνία και την παρουσία του οικείου
Αρχιερέως
Δ) στις 26 Ιουλίου, της Αγίας Παρασκευής.
Από τον εξώστη της
Μονής μπορείτε να θαυμάσετε και να φωτογραφίσετε το ξακουστό ηλιοβασίλεμα. Το
μαγευτικό τοπίο της Μονής, που συνδυάζει αρμονικά το απάτητο βουνό με την
απάτητη θάλασσα, θυμίζει εν πολλοίς τα Καρούλια του Αγίου Όρους και σε συνάρτηση
με τους πνευματικούς θησαυρούς της αποτελεί πόλο έλξεως για τους
επισκέπτες.
Ευχόμαστε ο Θεός να κατευθύνει τα διαβήματα φιλομόναχων ψυχών
στον αγιασμένο αυτό τόπο για να τον υπηρετήσουν.
Τηλέφωνο Μονής : 26710 91354
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΛΑΙΟΧΕΡΣΟΥ
|
|
 Σε απόσταση δύο
χιλιομέτρων από το χωριό Δεφερανάτα βρίσκεται η Μονή της Θεοτόκου, η
επονομαζόμενη του Παλαιοχέρσου, του έτους 1600. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στο
Γενέσιο της Θεοτόκου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Η εφέστια εικόνα της
Παναγίας ονομάζεται "Πλατυτέρα των Ουρανών". Η υποστήλωση του Ναού και η
αναστήλωση των κτιρίων, μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς του 1953, έγινε με
μέριμνα και έξοδα δύο αυτάδελφων κληρικών της Μητροπόλεως, καθώς και τη συνδρομή
των ευλαβών κατοίκων των παρακείμενων χωριών των δήμων Ερύσου και Πυλάρου.
Τηλέφωνο Εφημέριου: 26740 51242 |
IEΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ και ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ.
ΙΩΑΝΝΟΥ
|
|
 Σε απόσταση
αναπνοής από το χωριό Δειλινάτα σώζεται η ανδρική Μονή της Παναγίας της Λάμιας,
άνευ προσωπικού δυστυχώς. Η εφέστια εικόνα της Γεννήσεως της Θεοτόκου είναι
παλαιότατη και φέρει αργυρά επένδυση.
Είναι θαυματουργή και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Κατά την απόδοση της
εορτής στις 12/9 η εικόνα λιτανεύεται στο χωριό και τιμάται με αθρόα συμμετοχή
των πιστών σε αγρυπνία στον Ιερό Ναό του Τιμίου Προδρόμου στο χωριό, όπου
μπορείτε να θαυμάσετε το υπέροχο ξυλογλυπτο τέμπλο με τις φορητές εικόνες του
18ου αιώνα και τις τοιχογραφίες στο χώρο του ιερού του 16ου αιώνα. Αξιόλογη και
θαυματουργή είναι η εικόνα της Θεοτόκου "ʼξιον Εστί".
Τηλέφωνο εφημέριου: 26710 84189
|
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΑΓΡΙΛΙΩΝ ΣΑΜΗΣ , ΙΕΡΑ
ΜΟΝΗ ΑΓΙΩΝ ΦΑΝΕΝΤΩΝ και ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΣΑΜΗΣ
|
|
 Ανδρική Μονή.
Κτίσθηκε τον 18ο αιώνα στη θέση όπου ευρέθη η θαυματουργή εικόνα της Θεομήτορος
το 1722 από 2 βοσκούς και την υπηρέτριά τους. Μετά την ανεύρεση της εικόνος
αποφάσισαν και οι τρεις να μονάσουν. Οι μοναχοί Γαβριήλ και Συμεών και η μοναχή
Πελαγία συνέστησαν την πρώτη δύναμη της Μονής και εργάστηκαν με ακάματο ζήλο για
την ανάδειξή της σε προσκυνηματική Μονή και την αύξηση της περιουσίας της. Στην
Μονή αυτή κήρυξε και ο ʼγιος Κοσμάς ο Αιτωλός κατά την περιοδεία του στην
περιφέρεια της Σάμης. Σε ανάμνηση του γεγονότος έχει κτισθεί κομψότατο εκκλησάκι
εκτός του περιβόλου της Μονής.
Η Μονή πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου (Κοίμηση
της Θεοτόκου) οπότε συρρέουν πλήθη πιστών από όλο το νησί, την Ιθάκη, ακόμη και
την Αιτωλοακαρνανία. Επίσης τιμά και τη μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στις
24 του ίδιου του μηνός.
 Σε κοντινή
απόσταση βρίσκεται και η κατεστραμμένη Μονή των Αγίων Φανέντων, στην οποία
μπορείτε να θαυμάσετε εξαιρετικά δείγματα μεταβυζαντινής τοιχογραφίας. Η
θαυματουργή εικόνα των Αγίων Φανέντων (Γρηγορίου-Θεοδώρου-Λέοντος των
Κωνσταντινουπολιτών) και η εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, η
επονομαζόμενη του "Λουτρού", βρίσκονται αποθησαυρισμένες στο νεόδμητο περικαλλή
ιερό Ναό της Υπ. Θεοτόκου στη Σάμη, ο οποίος διαθέτει σύγχρονες εξαιρετικές
τοιχογραφίες και ένα θαυμαστό ξυλόγλυπτο τέμπλο με ωραιότατες σύγχρονες φορητές
εικόνες.
Ηγούμενος Ι. Μ. Υπ. Θεοτ. Αγριλίων και Αγ. Φανέντων Σάμης είναι ο Παν.
Αρχιμ. Παϊσιος Παράσχης.
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ: 2674022089 και 2674022065
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΚΟΡΩΝΑΤΟΥ
|
|
 Σε απόσταση 3
χιλιομέτρων από την πόλη του Ληξουρίου βρίσκεται η Μονή του Κορωνάτου. Κατά την
παράδοση ο άρχοντας Λέων Πολυκαλάς, αφού έφυγε καταδιωκόμενος από την Κορώνη
Πελοποννήσου, κατέφυγε στην επαρχία Παλλικής στην Κεφαλονιά και έφερε μαζί του
μία εικόνα της Θεομήτορος. Στη συνέχεια την απέθεσε με τιμές σε ναό, που
ανηγέρθη με δική του φροντίδα και έξοδα γύρω στα τέλη του 15ου αιώνα. Τον
επόμενο αιώνα ο ναός καταστράφηκε πιθανότατα από σεισμούς. Ενας βοσκός από την
οικογένεια Μεγαλογένους του χωριού Πολυκαλάτων έβοσκε τα πρόβατά του στο χώρο
όπου σήμερα είναι η Μονή. Το κριάρι καθημερινά ξέκοβε από το κοπάδι και πήγαινε
στην πηγή που είναι κάτω από τη συκιά (στο χώρο όπου ήταν πριν από τους σεισμούς
ο ναός) για να πιει νερό. Ο βοσκός, αφού το παρακολούθησε, είδε πάνω στη συκιά
μια λάμψη εκτυφλωτική. Πλησιάζοντας είδε μια εικόνα της Παναγίας με μικρό
εγκόλπιο. Την κατέβασε από το δέντρο και την πήγε στο σπίτι του. Όμως η εικόνα
έφευγε και πήγαινε στη συκιά που τη βρήκε ο βοσκός. Αυτό έγινε πολλές φορές,
ώστε ο βοσκό αναγκάστηκε να κοινοποιήσει το θαύμα και με τη συνδρομή των
συγχωριανών του χτίστηκε ο ναός εκ νέου. Η πρωτότυπη εικόνα της Κορωνιώτισσας
χάθηκε. Αντίγραφο αυτής αυτής είναι η θαυματουργή εικόνα που βρίσκεται σήμερα
στο θρόνο. Ονομάζεται και "Δακρυρροούσα" γιατί στους σεισμούς της 23ης
Ιανουαρίου 1867, ενώ δεν γκρεμίστηκε ο Ναός η εικόνα βρέθηκε στο δάπεδο με
δάκρυα στα μάτια.
 Το έτος 1926
κατοίκησαν στην εγκατελειμμένη Μονή η Ασπασία Μοσχονά (Λεοντία μοναχή, μετέπειτα
ηγουμένη του Αγ. Γερασίμου) και η Δήμητρα Μεγαλογένους (Αγάθη μοναχή), η
μετέπειτα και επί 62 συναπτά έτη Ηγουμένη της Ι. Μονής Κορωνάτου. Με την
πνευματική συνδρομή ευσεβών Αγειοριτών Πατέρων και την υλική συνδρομή των
ευσεβών κατοίκων του Ληξουρίου αναπτύχθηκε το μικρό Ησυχαστήριο. Η ολιγομελής
συνοδεία του με κύριο εφόδιο τα έσοδα από κεντήματα χειρός και χειροτεχνίες
κατόρθωσε να μετατρέψει τον πρώην άνυδρο τόπο σε επίγειο παράδεισο. Με μέριμνα
της αειμνήστου Ηγουμένης κορίτσια από όλο το νησί μάθαιναν στο ησυχαστήριο να
κεντούν, για να μη σβήσει από το νησί το παραδοσιακό κέντημα. Ολόκληρες προίκες
ετοιμάζονταν και στέλνονταν στο εξωτερικό. Η αναγνώριση του Ησυχαστηρίου ως
ανεξάρτητης Κοινοβιακής Μονής έγινε το έτος 1967.
Το σημερινό δυναμικό της
Μονής αποτελείται από 5 μοναχες.
Στη Μονή και ανήκουν τα εξής παρεκκλήσια:
Α) Του Αγ. Νεκταρίου, Β) της Αγ. Παρασκευής ανάμεσα στο συγκρότημα των κελιών
για τις καθημερινές ακολουθίες των μοναχών. Στο ναό αυτό φυλάσσεται η
θαυματουργή εικόνα της Αγίας Παρασκευής και πλουσιοτάτη συλλογή θαυματουργών
Αγίων Λειψάνων σε τζαμένια προθήκη, κόπος της Γερόντισσας Αγάθης. Μεταξύ αυτών
εξέχουσα θέση κατέχουν τα λείψανα του Αγ. Παναγή του Μπασιά, η κεραμίδα του
τάφου του με την ημερομηνία της γεννήσεως και της κοιμήσεώς του 1801 - 1888
κ.τ.λ. Από ετών η Γερόντισσα Αγάθη μάζευε σαν εργατική μέλισσα ό,τι υλικό
αφορούσε τον 'Αγιο (προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες, θαύματα, προσωπικές
μαρτυρίες, κειμήλια κ.τ.λ.) και όταν το θέμα έφτασε στο Πατριαρχείο με σκοπό την
ένταξη του Αγίου στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο με άφατη αγαλλίαση και πνευματική χαρά,
πρόσφερε το υλικό αυτό στην Ιερά Μητρόπολη. Κατά δε την ημέρα εκταφής τα ιερά
λείψανα του Αγίου πλύθηκαν με ροδόνερο, που είχαν παρασκευάσει οι μοναχές της
Μονής Κορωνάτου. Στην ίδια προθήκη αξιόλογο κειμήλιο είναι και το οβάλ εγκόλπιο
με την αχειροποίητο εικόνα του Ευαγγελισμού. Γ) Των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και
Παύλου, Δ)Των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, Ε) του Αγίου Βασιλείου και ΣΤ)
του Αγίου Ιωάννου.
 Η Μονή
πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου (Κοίμησις της Θεοτόκου), στις 23 Ιανουαρίου
(Παναγίας Δακρυρροούσας, διάσωση Μονής από σεισμούς, 1967), στις 2 Ιουλίου
(Παναγίας Βλαχερνών, στο καθολικό βρίσκεται ωραιοτάτη και παλαιά εικόνα της
Θεομήτορος ("Ρίζης του Ιεσσαί"), το Σάββατο του Ακάθιστου (υπάρχει εικόνα σε
θρόνο). Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολουθεί ωραία τράπεζα φροντισμένη
από τις Μοναχές.
Στη Μονή τελούνται κατανυκτικότατες αγρυπνίες με πανηγυρικό χαρακτήρα σε όλες
τις Θεομητορικές εορτές του χρόνου καθώς και στις εορτές των μεγάλων Αγίων. Οι
ακολουθίες τελούνται ανελλιπώς και η Μονή ακολουθεί το Αγειορίτικο Τυπικό. Οι
μοναχές ασχολούνται με τη φιλοξενία, το κέντημα (ιερατικά άμφια Αγ. Τραπέζης
κτλ., κέντημα με το βελονάκι, πλέξιμο κτλ.), τη χειροτεχνία, τις αγροτικές
καλλιέργειες, τους κήπους και την κτηνοτροφία. Η Μονή με την παρουσία της έχει
συμβάλει τα πλείστα στην ηθική και πνευματική εξύψωση και καλλιέργεια της
επαρχίας Παλικής.
Η Μονή δέχεται επισκέψεις καθημερινά από 07.00π.μ. -
13.00μ.μ. και από 16.00μ.μ. - 20.30μ.μ.
Για κάθε πληροφορία μπορείτε να
απευθύνεστε στην:
Οσιωτάτη μοναχή Νεκταρία
Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής
Υπεραγίας Θεοτόκου Κορωνάτου
Ληξούρι - Κεφαλληνίας
Τηλέφωνο: 2671094361
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΣΙΣΣΙΩΝ
|
|
 Ανδρική μονή. Η
κτίση της ανάγεται στον 13ο αιώνα, όταν, σύμφωνα με την παράδοση ο Φραγκίσκος
της Ασσίζης συνέστησε Μονή επ' ονόματι της Παναγίας και την αφιέρωσε στη
Λατινική Επισκοπή της Κεφαλονιάς. Στην περίοδο του Μεσαίωνα κατόρθωσε να
εισέλθει στη Μονή και το Ορθόδοξο στοιχείο με αποτέλεσμα στους επόμενους αιώνες
να ακμάσει στη Μονή και ο ορθόδοξος και ο ρωμαιοκαθολικός μοναχισμός και να
επιβιώσουν, όχι πάντα, ειρηνικά. Οι ορθόδοξοι κατάφεραν να αποκτήσουν την
κυριαρχία της Μονής, έτσι ώστε να αναπτυχθεί σημαντικό ανδρικό κοινόβιο, που
στελέχωσε την Εκκλησία της Κεφαλονιάς με εξαίρετους κληρικούς. Η ονομασία
"Σίσσια" κατά πάσα πιθανότητα αποτελεί παραφθορά της λέξεως Ασσίζη. Η εφέστια
εικόνα της Μονής ονομάζεται "Παναγία των Σισσίων" και είναι έργο του 15ου αιώνα.
Οι αξιόλογες φορητές εικόνες του τέμπλου είναι έργα του Κρητοεπτανησίου
καλλιτέχνη Στέφανου Τζαγκαρόλα, ιερέως, (17ος αιώνας) και φυλάσσονται στο
Μουσείο της Μονής του Αγίου Ανδρέου. Ανάμεσά τους δεσπόζουσα θέση κατέχει η
Παναγία του Ακάθιστου Ύμνου. Η κεντρική παράσταση της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας
(αναγεννησιακό το πρωτότυπό της) περιβάλλεται από 24 μικρότερες πολυπρόσωπες
παραστάσεις με θέματα παρμένα από τους 24 οίκους των χαιρετισμών της Παναγίας.
 Η Μονή
πανηγυρίζει: το Σάββατο του Ακάθιστου Ύμνου, την Κυριακή της Σαμαρείτιδος
(επιστροφή με λιτανεία της εικόνος από την Ευαγγελίστρια του Κάστρου στην οποία
βρίσκεται από το απόγευμα της Κυριακής του Θωμά. Μετά το πέρας της λειτουργίας
παρατίθεται πλούσια τράπεζα, που ετοιμάζουν οι πατέρες προς τιμήν της Θεομήτορος
και του ευσεβούς λαού) του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου 13/11 και 27/1 του
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου 14/7.
Πολύ συχνά τελούνται κατανυκτικές αγρυπνίες.
ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ: 2671031217 |
|
|
ΙΕΡΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
|
|
 Εδώ ασκήτευσε
ο ΄Αγιος Γεράσιμος όταν ήρθε από τη Ζάκυνθο στην Κεφαλονιά το έτος 1555 και
παρέμεινε επί πενταετία.
Το έτος 1560 μετέβη στα Ομαλά, όπου βρίσκεται σήμερα η Μονή του. Το Σπήλαιο
βρίσκεται στην περιοχή Λάσση Αργοστολίου.
Στη βορεινή πλευρά του σπηλαίου βρίσκεται φυσική οπή διαστάσεων περίπου
30χ30εκ. που παρέχει φυσικό φωτισμό και θέα προς τη θάλασσα.
Τώρα πια το Σπήλαιο έχει ενσωματωθεί μέσα σε μικρό Ναό, που αποτελεί ένα από
τα κτίσματα μικρού ανδρικού ησυχαστηρίου, μετοχίου της Ιεράς Μονής Αγ. Γερασίμου
Ομαλών.
Τηλέφωνο Εφημερίου: 2671025355
|
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ - ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ
ΦΑΡΑΚΛΑΤΩΝ
|
|
Ο Ιερός ούτος
Ναός Αγίου Δημητρίου - Ευαγγελιστρίας Φαρακλάτων είναι ένας εκ των μεγαλυτέρων
Ιερών Ναών της Κεφαλλονιάς. Κατεστράφη το εσωτερικό του Ναού ολοσχερώς από τις
Γερμανικές βόμβες και διεσώθη μόνο η εικόνα του Αγίου Δημητρίου.
Ανεκαινίσθη το 1955 μετά τους σεισμούς, και εορτάζεται μεγαλοπρεπώς στις 25
Μαρτίου μετά πολλών αρτοκλασιών που είναι και το κυριότερο γνώρισμα της
εορτής.
Το κωδονοστάσιο του Ναού κατεστράφη το 1953 από τους σεισμούς και στην ίδια
θέση και όμοιο με το παλιό ανοικωδομήθη το 1994 νέο δωρεά του εκ Φαρακλάτοις
καταγομένου Γεωργίου Γ. Καλογηράτου. Αριθμεί έως τις καμπάνες 102 σκαλοπάτια επί
συνολικού ύψους 42 μέτρων!
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΝΤΟΜΑΤΩΝ
|
|
 Ο Ναός διαθέτει
αριστουργηματικό ξυλόγλυπτο τέμπλο ντυμένο με φύλλο χρυσού, αμύθητης αξίας. Οι
φορητές εικόνες είναι έργα ρωσικής τεχνοτροπίας. Στο ναό φυλάσσεται το φέρετρο
του Αγίου Ιερομάρτυρος Γρηγορίου Ε' Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος
απαγχονίστηκε από τους Τούρκους στην είσοδο του Πατριαρχείου στις 10 Απριλίου
του 1821 την ημέρα του Πάσχα.
Το ιερό λείψανο βρήκε να επιπλέει στα νερά του Βοσπόρου ο Κεφαλονίτης
πλοιοκτήτης Νικόλαος Σκλάβος, ο οποίος το μετέφερε στην Οδησσό προς ενταφιασμό.
Το φέρετρο του δόθηκε σαν ευλογία και το απέθεσε με τιμές στο ναό της Παναγίας.
Στο πίσω μέρος του ναού υπάρχει γυναικωνίτης καφασσωτός. Ο ναός εορτάζει στις 21
Νοεμβρίου (Εισόδια της Θεοτόκου) και στις 10 Απριλίου (του Αγίου Γρηγορίου του
Ε').
Τηλέφωνο Εφημέριου: 2671068202 |
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΡΙΑΣ ΣΤΟ
ΚΑΣΤΡΟ
|
|
 Βασιλική
μονόκλιτος Εκκλησία, κτίσμα του 1580, (σύμφωνα με εντοιχισμένη μαρμάρινη
επιγραφή), παλαιός μητροπολιτικός ναός της Μεσαιωνικής πρωτεύουσας της
Κεφαλονιάς, του Δήμου του "Κάστρου". Διαθέτει ξυλόγλυπτο τέμπλο με ωραιότατες
φορητές εικόνες. Το παλαιότατο κωδωνοστάσιο είναι υπό αναστήλωση.
Ο ναός αυτός φιλοξενεί από την Κυριακή του Θωμά μέχρι την Κυριακή της
Σαμαρείτιδος τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας από τη Μονή Σισσίων. Στο
διάστημα αυτό τελούνται καθημερινά παρακλήσεις, θεία λειτουργία, παννυχίδες και
ιερό κήρυγμα προς τιμήν της Θεομήτορος.
Τηλέφωνο Εφημερίου : 2671026388 |
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΓΚΟΥΒΑΡΔΑΣ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ
(ΜΕ ΤΑ ΦΙΔΑΚΙΑ)
|
|
 Εις την πτώσιν
του ανθρώπου και των πρωτοπλάστων, ενεργόν συμμετοχήν έλαβεν ο διάβολος
μεταμορφωθείς εις όφιν και ο Θεός διαβεβαίωσε την έχθραν η οποία εδημιουργήθη
μεταξύ του ανθρώπου και του όφεως, υποσχεθείς ότι, ο όφις (το φίδι) θα κτυπήσει
την πτέρνα του ανθρώπου, το δε σπέρμα της γυναικός θα συντρίψη την κεφαλήν του
όφεως.
Τοιουτοτρόπως, έχομεν την παρέμβασιν του όφεως (φιδιού) εις την πτώσιν
του ανθρώπου και την είσοδον εις τον κόσμον της αμαρτίας, της φθοράς και του
θανάτου.
Εις το Μαρκόπουλο έχουμε ένα θαυμαστό γεγονός, περισσότερο παντός
άλλου φυσικό και ολιγώτερο θρησκευτικό.
Εις μία τακτήν χρονικήν περίοδον από
6-16 Αυγούστου , εμφανίζονται εις τα θεμέλια του παλιού καμπαναριού μικρός
αριθμός φιδιών μικρού μεγέθους, συμπαθέστατα, ήμερα και ακίνδυνα, έχοντα εις την
κεφαλήν τέσσαρες μικρές κοκκίδες εις σχήμα Σταυρού και λόγω της εορτής της
Παναγίας μας ονομάσθησαν ''Φιδάκια της Παναγίας''.
Οι Χριστιανοί προσέρχονται
εις τον πανηγυρίζοντα Ιερόν Ναόν διά να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας,
αλλά και μεγάλο ενδιαφέρον εκδηλώνουν διά να ιδούν, να αγγίξουν και να
φωτογραφηθούν με αυτά.
Έτσι, ο όφις (το φίδι), εμφανίζεται ηττημένος από την
νέα Εύα,την Παναγία μας, της οποίας ο καρπός της κοιλίας της, ο Νέος Αδάμ, ο
Χριστός, επέφερε θανάσιμο πλήγμα εις αυτόν.
Αυτή είναι η θεολογική ερμηνεία
του φυσικοθρηκευτικού φαινομένου και ακολουθεί η λαογραφική ερμηνεία του
γεγονότος, βάσει της λαϊκής παραδόσεως.
ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΦΙΔΙΩΤΙΣΣΑ
 Στην Κεφαλονιά
στο χωριό Μαρκόπουλο υπάρχει η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της
"Φιδιώτισσας". Πήρε το όνομα Φιδιώτισσα από ένα θαύμα της, το οποίο θυμίζει κάθε
χρόνο στους προσκυνητές της με ένα άλλο θαύμα της.
Ψηλά στην πλαγιά του χωριού Μαρκόπουλο (στη νότια Κεφαλονιά), πριν χρόνια οι
χωρικοί είδαν ένα δέντρο (σχίνο) να καίγεται και οι φλόγες να ανεβαίνουν πολλά
μέτρα ψηλά. Το δάσος πήρε φωτιά σκέφτηκαν. Ανησύχησαν και έτρεξαν να σβήσουν τη
φωτιά για να μην καεί το δάσος και το χωριό. Όταν έφθασαν οι χωρικοί είδαν το
δέντρο εντελώς καμένο και στην καμένη ρίζα του ήταν ακουμπισμένη μια πολύ όμορφη
εικόνα της Παναγίας, που η φωτιά δεν την άγγιξε.
Οι χωρικοί συγκινημένοι πήραν την εικόνα στα χέρια τους, την προσκύνησαν και
χαρούμενοι την κατέβασαν στο χωριό και την τοποθέτησαν στην εκκλησία του χωριού
τους, που ήταν στην πλατεία.
 Το επόμενο πρωί πήγαν και οι άλλοι χωρικοί στην εκκλησία για να
προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας. Όμως η εικόνα έλειπε και δεν βρισκόταν
πουθενά. Κάποιος πήγε στο βουνό και βρήκε την εικόνα στο καμένο δέντρο, την
κατέβασε στο χωριό και ρωτούσε ποιος την πήγε εκεί. Έτσι οι κάτοικοι αποφάσισαν
να κλειδώσουν την εκκλησία. Όμως τρεις φορές η εικόνα έλειπε και την ξανάβρισκαν
στο καμένο δέντρο. Τότε οι χωρικοί πίστεψαν πως η επιθυμία της Παναγίας είναι να
βρίσκεται εκεί και γι' αυτό έχτισαν μία εκκλησία και έβαλαν μέσα σε ένα ωραίο
εικονοστάσι την Παναγία. Μετά από λίγο καρό χτίστηκε μοναστήρι γυναικών. Οι
μοναχές προσεύχονταν καθημερινά στην Παναγία. Ένα πρωί είδαν να πλησιάζουν
πειρατικά καράβια και να ανηφορίζουν πειρατές στο μοναστήρι με σκοπό να το
λεηλατήσουν. Τότε οι μοναχές φοβήθηκαν και ζήτησαν την προστασία της Παναγίας.
Κι αυτή έκανε το θαύμα της. Φίδια κύκλωσαν το μοναστήρι κι όταν πήγαν οι
πειρατές φοβήθηκαν κι έφυγαν. Οι μοναχές σώθηκαν και ευχαρίστησαν την Παναγία.
Από τότε κάθε χρόνο εμφανίζονται φίδια.
ΤΑ ΦΙΔΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ
 Στην νότια
Κεφαλονιά συναντάμε την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εκεί κάθε
Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο και θαυμαστό. Στην εορτή της
Μεταμορφώσεως στις 6 Αυγούστου εμφανίζονται μέσα και έξω από το ναό φίδια. Αυτά
είναι τα λεγόμενα "φίδια της Παναγίας".
Όσο περνούν οι μέρες τα φίδια πληθαίνουν και την παραμονή της Κοιμήσεως
αυξάνονται υπερβολικά. Κανείς μπορεί να δει Μαρκοπουλιώτες να γυρίζουν στη
ρεματιά, για να μαζέψουν φίδια να τα φέρουν στην Παναγία. Κανένας δεν γνωρίζει
από πού βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά τη γιορτή. Είναι κάτι το οποίο
παραμένει ένα μυστήριο.
Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια
και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανέναν.
Οι χωρικοί για να προετοιμάσουν τους ξένους λένε: "Θα ανεβαίνουν στον
κόρφο σας και με τη χάρη της Παναγίας δεν θα σας πειράξουν. Θα τα βαστάτε στα
χέρια σας και θα σας γλύφουνε σαν γατάκια".
Το γεγονός αυτό τονίζει το παρακάτω τοπικό δίστιχο:
Τα φίδια από το Μαρκόπουλο καλαίνω να με φάνε
Μα κείνα
είναι της Παναγιάς και με χαϊδολογάνε
 Πραγματικά
βλέπει κανείς απίστευτα πράγματα. ʼλλα φίδια τυλιγμένα σαν βραχιόλια στα μπράτσα
των πιστών, άλλα ανεβασμένα στην εικόνα της Παναγίας ή στον Εσταυρωμένο και άλλα
στους άρτους της αρτοκλασίας. Μπορεί επίσης ένα φίδι να ανέβει στο Ευαγγέλιο που
διαβάζει ο παπάς την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Πανηγυρίζουν και αυτά σαν
εκπρόσωποι του ζωικού βασιλείου μαζί με τους χριστιανούς. Και δίνουν ένα τόνο
εδεμικό, αφού στην Εδέμ οι πρωτόπλαστοι ζούσαν αδελφωμένοι με τα ζώα.
Φεύγοντας η 15η Αυγούστου αναχωρούν και τα φίδια.
Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα
από τα γνωστά είδη. Είναι γκρίζα, λεπτά και δεν περνούν το ένα μέτρο. Όταν τα
χαϊδεύεις νοιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δύο ματάκια σπινθηροβόλα.
Στο πλατύ κεφάλι τους σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην
άκρη της λεπτής γλώσσας τους.
Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν
είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940 και το 1953, οπότε και δοκιμάστηκε το
νησί από τους σεισμούς.
TA ΦΙΔΙΑ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ
(Δημήτρης Λουκάτος "Κεφαλλονίτικη Λατρεία" - ΑΘΗΝΑΙ 1946)
Είναι κάτι απίστευτο, που όμως συμβαίνει κάθε δεκαπενταύγουστο σ' ένα χωριό
της Κεφαλλονιάς, στο Μαρκόπουλο. Μέσα στην εκκλησιά, τις ώρες της ακολουθίας του
πανηγυριού, σ' όλες τις γωνιές, στα έπιπλα και στα στασίδια, περπατάνε φίδια,
φίδια ζωντανά είκοσι και τριάντα πολλές φορές, που ανεβαίνουν στο τέμπλο, στο
θρόνο και στους ανθρώπους με όλη τους την άνεση, ξεθαρρεμένα, ακίνδυνα,
υποταχτικά.
Η Εκκλησιά είναι χτισμένη χαμηλά, στο βάθος μιας ρεματιάς. Το
καμπαναριό της πανάρχαιο, φράγκικο, γερά θεμελιωμένο, στέκει μακριά από την
εκκλησιά, πάνω στην όχθη της ρεματιάς, κολλητά στο δρόμο. Γκρίζο, ξεφτισμένο από
το χρόνο, γεμάτο τρύπες στη βάση του, μιλεί για κάποια παλιά ιστορία της
εκκλησιάς του, που δεν είναι καλά εξακριβωμένη.(1) Ακόμα κι' οι καμπάνες
δεν είναι σαν τις άλλες ορθόδοξες του νησιού. Δεμένες με σκοινιά από τους
οριζόντιους μοχλούς των, χοροπηδάνε ολόκληρες όταν σημαίνουν, σαν
καθολικές.
Μέσα από τούτο το καμπαναριό, μεσ' από τις τρύπες και τα βάτα του,
βγαίνουν τα φίδια που θα ιστορίσουμε.
ʼλλες μέρες, έξω από τούτες του
δεκαπενταύγουστου, κανείς δεν μπορεί, όπως λένε να βρη πουθενά τέτοιο φίδι. Το
ξέρουν τα παιδιά κι' ο κόσμος, και μόνο από την ημέρα του Σωτήρος ψάχνουν να τα
βρουν. Εκείνα βγαίνουν λιγοστά στην αρχή, γι' αυτό κι' οι χωριανοί τα βρίσκουν
κάπως δύσκολα. Ψάχνουν με τα κεριά το βράδυ γύρω από το καμπαναριό, τα παίρνουν
στα χέρια τους και τα φέρνουν στο χωριό. ''Εβγήκανε τα φίδια'' φωνάζουν
χαρούμενα, γιατί πιστεύουν πως η ταχτική τους εμφάνιση είναι εγγύηση για την
ευημερία του χωριού και την καλοχρονιά.(2) Κι όταν φτάση η Κοίμηση, το
βράδυ της παραμονής ύστερ' από το κάτσιμο του ήλιου, καθώς οι καμπάνες χτυπάνε
απανωτά κι ο κόσμος γεμίζει τη ρεματιά, τα φίδια ξετρυπώνουν πια άφθονα. Βλέπεις
τότε πλήθος τους χωριανούς να γυρνάνε με τα λιανοκέρια και να τα μαζεύουν.
Εκείνα ατρόμαχτα τυλίγονται στα χέρια των ανθρώπων, κι αφήνονται πρόθυμα να
κουβαληθούν μέσα στην εκκλησία.
Όταν πρωτοπήγα στο Μαρκόπουλο, ήμουν δεκάξι χρονών. Είχα πια αρχίσει να
παίρνω επίσημο στασίδι πλάϊ στον πατέρα μου, κι απάρτισα τότε μαζί του το δεξιό
χωρό. Αριστεροί μας θα ήταν ο Μεμάς ο Λευκόκοιλος κι ο Καραβίας ο Γιωργόπουλος
από τα Μουσάτα. Χαιρόμουν από μέρες που θα πήγαινα επί τέλους στο περίφημο αυτό
χωριό του Ελιού, που ήταν όπως λέγανε πατρίδα του Μάρκο Πόλο, κι όπου έβγαιναν
τα φίδια.(3)
Πήγαμε με αυτοκίνητο. Οι άμαξες είχαν αρχίσει πια τότε να
χάνουν την πέρασή τους, κι οι αμαξηλάτες τ' Αργοστολιού γίνονταν σωφέρηδες. Ένα
ανοιχτό αυτοκίνητο μας παρέλαβε από του Νούφρη το καφενείο, κάτου στην αγορά.
Στα πλαϊνά καφενεία άλλοι ψαλτάδες περίμεναν άλλα αυτοκίνητα, που θα τους
πήγαιναν σ' άλλα χωριά. Το πανηγύρι του δεκαπενταύγουστου είναι το πιο
πολυγιορτάδο στο νησί, και κανείς ψάλτης δε μένει ακάλεστος.
Οι χασομέρηδες
της αγοράς μας παράστεκαν ώσπου να φύγουμε, και μας πείραζαν μ' εύθυμη διάθεση.
Το πιο συνηθισμένο αστείο τους ήταν πάντα, σε τέτοιες περιστάσεις,
τούτο:
- Θα φάτε, λέει απόψε τα καταπετάσματα στο πανηγύρι! Επήρες
καθάρσιο, Λευκόκοιλε; Σωτηράκη, με οικονομία τα κοτόπουλα!
Ο πατέρας μου,
θυμάμαι έκανε πως δεν καταλάβαινε, και τους απαντούσε μισό σοβαρά και μισό με
ειρωνία:
- Βοήθειά σου, αγαπητέ, η Θεοτόκος!
Φύγαμε στις 5 τ'
απόγιομα από τ' Αργοστόλι, και βγήκαμε στο δρόμο της Κρανιάς, αφήνοντας πίσω μας
σύννεφο σκόνη. Περάσαμε τα Τραυλιάτα και τα Περατάτα, διαβήκαμε τα Ποργεράτα και
τα Μουσάτα, αφήσαμε πίσω μας τα Βλαχάτα και τα Σιμοτάτα, και φτάσαμε στο ορόσημο
του Ελιού. Αριστερά μας μεγαλόπρεπος και ξαπλωτός ο Αίνος, μας έδειχνε μια μια
τις πτυχές της πελώριας ράχης του, που τις χώριζαν οι ανθισμένες πικροδάφνες των
νεροσυρμών, και δεξιά η θάλασσα του Ιονίου μας έφερνε κοντά, ολοένα πιο αντίκρυ
στη Ζάκυθο, που απλωνόταν βιολετόχρωμη κάτω απ' το ρόδινο φως του
ηλιοβασιλέματος. Μαγεία τούτο το τοπίο του Ελιού! Ονομασμένο έτσι από τα δάση
των ελιών του, πρασινίζει μπροστά μας ήρεμο κι' απλωτό, φιλόπονα καλλιεργημένο
κι' εύφορο. Τα χωριά του : Μαυράτα, Θεράμονα, Βαλεριάνος, Χιονάτα, Μαρκόπουλο,
Κατελιός, αρκοντοχώρια άλλοτε με αφεντάδες και οικόσημα, είναι κατοικημένα τώρα
από τίμιους δουλευτάδες, ευγενικούς αγρότες, γεμάτους καλοσύνη και πολιτισμό.
Είναι η περιφέρεια που είχε πάντα τις πιο λίγες σχέσεις με τα
δικαστήρια.(4)
Ανηφορίζουμε προς το Μαρκόπουλο από το δρόμο των
Ατσουπάδων. Τα παιδιά του χωριού μας πήραν είδηση και τρέχουν να μας
συναντήσουν. Καβελαρώνουν τ' αυτοκίνητο και πιάνουν όλα μαζί το κλάξο του,
κορνάροντας για την άφιξή μας�.
Όξου από το μαγαζί του Μεταξά μας περίμεναν
όλοι οι χωριανοί μαζί με τον παπά. Τους χαιρετίσαμε έναν έναν από το
χέρι.
Από τούτο το μαγαζί, η θέα που ξανοίγεται μπροστά στα μάτια του
επισκέφτη είναι από τις πιο σπάνιες της Κεφαλονιάς. Το Μαρκόπουλο, χτισμένο σε
300 μέτρα υψόμετρο, βρίσκεται πάνω από τη θάλασσα, στη γωνιά που βλέπει προς τον
Πατραϊκό κόλπο. Ένα τεράστιο ημικύκλιο, όλο θάλασσα και στεριές, απλώνεται
ολόγυρα και μπροστά. Δεξιά η Ζάκυθο ζυγώνει με το Σκοινάρι της τόσο, που όπως
λένε ακούονται στις ήμερες ώρες τα κοκόρια της. Στα πόδια μας ο Κατελιός
πρόχειρο λιμανάκι για τους δύσκολους καιρούς, αγκαλιάζει παιδιάστικα τα αραγμένα
καϊκια του, κι' αντίκρυ μας ο Μοριάς μας χαιρετάει πανω από το κάστρο της
Γλαρέντζας του. Αριστερά έπειτα τ' ακρωτήρι της Σκάλας, η Μούντα, προχωρεί σα
δρόμος προς το πέλαγος, και πιο μπροστά η Ρούμελη με τ' αχνά βουνά της, μας
φωνάζει να την προσέξουμε. Τούτη η θέση του Μαρκόπουλου είναι το καλύτερο
μπαλκόνι της Κεφαλονιάς.
Πήγαμε στου Επίτροπου το σπίτι για καφέ. Ήρθαν εκεί
κι' άλλοι από το χωριό, και μας άφησαν νέα για την πολιτική και για τη σταφίδα.
Σταφιδότοπος κι' ο Ελιός σαν το Ληξούρι, ανησυχεί κάθε εποχή για τις τιμές που
καθορίζουν οι μεγαλέμποροι τ' Αργοστολιού, καθώς και για τη ζήτηση της σταφίδας.
Συζητήσαμε ώσπου να βραδιάση, κι' ύστερα καθήσαμε για φαγητό.
Έκανε ζέστη, κι
είχαμε ανοιχτό το παράθυρο προς τη θάλασσα. Είχε βγη το φεγγάρι, και μια πελώρια
χρυσή γραμμή χαράκωνε το πέλαγος. Θυμάμαι που χαρήκαμε το θέαμα ενός βαποριού,
που πέρασε για λίγο πάνω από κείνον το φωτερό δρόμο. Κάποιος μας είπε να πάψουμε
τις κουβέντες μας για ν' ακούσουμε τις μηχανές του. Αλήθεια, ένας ρυθμικός ήχος,
κούφιος σα να χτυπούσε η καρδιά της θάλασσας, έφτανε από κείνο το μακρινό βαπόρι
στα αυτιά μας.
Ώρα 10 πια. Ήταν καιρός να κατεβούμε στην εκκλησιά για την ολονυχτία. Οι
καμπάνες απόψε σήμαιναν ορθόδοξα, κι ο ήχος τους γλύκαινε πιο πολύ τη φεγγαρίσια
ατμόσφαιρα της βραδιάς.
Πλησιάζαμε στο χώρο της εκκλησιάς, και καρδιοχτυπούσα
ν' αντικρίσω το παράξενο θέαμα των φιδιών. Κρύες ανατριχίλες ένιωθα στο κορμί
μου, καθώς σκεφτόμουν όσα μας είχε πη γι' αυτά ο παπάς στο τραπέζι:
- Θ'
ανεβαίνουν στον κόρφο σας, και με τη χάρη τση Παναγίας, δε θα σας πειράζουνε.
Θαν τα βαστάτε στο χέρι σας, και θα σας γλύφουνε σα γατσούλια.
Να,
φτάσαμε στο παλιό καμπαναριό. Πίσω από τα χρωματιστά φώτα των φαναριών του, οι
σκιές των χεριών που χτυπούν τις καμπάνες του γίνονται πελώριες, και κινιούνται
πλατιά πάνω στο θρουμπερό κατηφόρισμα της λαχτιάς. Να κι' οι παρέες, που
ανεβαίνοντας από τα κατωχώρια σκύβουν με τ' αναμμένα κεριά και ψάχνουν στο δρόμο
τους για φίδια.
- Α, μη! Παναγία μου! Ακούονται κιόλας τα ξεφωνητά των
κοριτσιών, που τρομάζουν, καθώς τα αγόρια τους βάζουν γι' αστείο πάνω στο
μπράτσο τους φίδια.
Δε βιάζομαι να δω από κοντά αυτό το θέαμα, και δεν ξεκόβω
από την παρέα μου. Προχωρώ μαζί με τους μεγάλους προς την εκκλησιά.
Δυο -
τρεις μποτέγες έξω από την πόρτα της, φορτωμένες λιχουδιές, πιοτά και
πρασινάδες, φωτίζουν με τις λάμπες τους το προαύλιο και ζωντανεύουν την κίνησή
του. Μεγάλα χυμονικά, ξεγυμνωμένα ολότελα από τη φλούδα τους, στέκονται
κατακόκκινα κι' ορθά πάνω στα τραπέζια, κι' οι μποτεγαραίοι τα διαλαλούν
χτυπώντας ηχηρά τα μαχαίρια τους πάνω στην τάβλα.
- ʼλα και με το κομμάτι!
Για να τρώνε δυο ανομάτοι!
Οι προσκυνητές στέκονται γύρω τους και
κερνιούνται. Ύστερα από τόση πεζοπορία, πάει πολύ καλά στο διψασμένο στόμα τους
μια τέτοια ολόχυμη και δροσερή φέτα.
Μας είδαν οι μποτεγαραίοι που
καταφτάσαμε, και μας φωνάζουν:
- Αφεντάδες, καλώς ήρτετε! Ελάτε να σας
τρατάρουμε!
Πλησιάζουμε να πιούμε ένα ροζόλιο. Πιάνω το μπικιρίνι στα
χέρια μου, μα ξαφνικά τρομάζω και το κρατώ μετέωρο.
Ανάμεσα από τα φλιτζάνια
και τα ποτήρια του τραπεζιού, ένα χοντρό φίδι, μακρύ ως μισό μέτρο,
σιγοπερπατούσε ανενόχλητο, σηκώνοντας που και που το κεφάλι του πάνω από τα
γυαλικά. Κρύο πράμα! Ο πατέρας μου, συνηθισμένος από τ' άλλα χρόνια, άπλωσε το
χέρι του και το χάϊδεψε στο κεφάλι. Του έκανε μάλιστα και αστείο.
- Καλώς
τον αγαπητόν όφιν. Πως είσθε από πέρυσι;
Ο όφις έκανε να σηκωθή όρθιος,
ίσως για να μας χαιρετίση, μα τα χτυπήματα του μαχαιριού τον ξάφνισαν, και
ξανασύρθηκε προς τα πίσω.
Μπήκαμε στην εκκλησιά, που ήταν κατάφωτη και γεμάτη κόσμο. Η συγκίνηση από
τον κοριτσόκοσμο του εκκλησιάσματος μ' έκαμε για μια στιγμή να ξεχάσω την
υπόθεση των φιδιών, όταν ξαφνικά μου το θύμισαν τα ίδια. Πάνω στα χρυσά
ξυλοσκαλισμένα ανάγλυφα του Τέμπλου, στις κολόνες και στα βημόθυρα, δύο, τρία,
πέντε, εφτά, πολλά φίδια κινιούνταν κι' ανεβοκατέβαιναν. Τα κοίταζα σαστισμένος
ώρα πολλή, κι' είχα ξεχάσει να τραβήξω προς το στασίδι μου. Ένας επίτροπος ήρθε
κοντά μου και μου δειξε ένα φίδι που κρατούσε στο χέρι του. Ήταν αρκετά μεγάλο,
κι είχε τυλιχτή στο μπράτσο του σα βραχιόλι. Μου το πρότεινε να το χαϊδέψω.
Ξεθάρεψα λίγο, κι' έβαλα το δάχτυλό μου στο κεφάλι του. Ένα δερματάκι βελούδινο,
δυό μάτια σπιθόβολα, κι' ένα σημαδάκι σα σταυρός στο μέτωπο.
Που και που
άνοιγε το στόμα του κι έβγαζε όξω μια κλωστένια γλωσσίτσα. Μου είπαν πως αν
πρόσεχα καλά, θα έβλεπα στην άκρη της ένα σταυρό.
Όλο το εκκλησίασμα γύρω μου
έκανε το ίδιο. Παρέες - παρέες κρατούσαν από ένα - δύο φίδια, και τα έδειχναν
στους πρωτοφερμένους. Για να τους κάμουν μάλιστα πιο καλή εντύπωση, τα έβαζαν
μέσα στον κόρφο τους και τ' άφηναν να περνούν από τη μιαν άκρη της μανίκας τους
στην άλλη.
Ψάλλαμε την ολονυχτία, και τα φίδια δε σταμάτησαν καθόλου το
σιργιάνι τους μέσα στην εκκλησιά. Θυμάμαι όταν εψάλλαμε το ''Λόγον αγαθόν ''
μπροστά στο θρόνο, τα φίδια ανεβοκατέβαιναν στην κορνίζα της εικόνας,
παιγνίδιζαν μεταξύ τους, και κουλουριάζονταν πάνω στα ψεύτικα ομοιώματα φιδιών
που ήταν για τάμα κρεμασμένα πάνω στη βελουδένια ζώνη της Παναγίας. Και στο
τέλος, όταν λέγαμε τη Δοξολογία, ο κόσμος έφερε κι' αμόλυσε μέσα στην εκκλησιά
κι άλλα φίδια, γιατί κείνην την ώρα, λέει, έβγαιναν έξω στη λαχτιά τα
τελευταία.
Την άλλη μέρα στη λειτουργία γίνηκαν τα ίδια. Έλεγε ο παπά - Βαγγέλης το
Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη, και τα φίδια περπατούσαν απάνω στα παπούτσια του.
Έψαλλε στη μέση της εκκλησιάς ο πατέρας μου τον Απόστολο, και πάνω στο βιβλίο
του κινιόταν ένα φιδάκι, που του το έβαλε γι' αστείο ένας χωριανός. Με μια
αλαφριά κίνηση του χεριού του το παραμέριζε, κάθε που του σκέπαζε το
κείμενο.
Στο τραπέζι που φάγαμε το μεσημέρι, είχαμε μαζί μας ένα απ' αυτά τα
φίδια της εκκλησιάς. Βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω τους χωριανούς διάφορα
πράγματα για την ιστορία τους. Μου έλεγαν λοιπόν πως ύστερα από 40 μέρες, τα
φίδια αυτά θα εξαφανίζονταν, σ' οποιοδήποτε μέρος κι' αν τα διατηρούσε κανείς.
Πως πολλοί που τα είχαν βάλει μέσα σε κλειστά μπουκάλια, τα έχασαν παράξενα κι'
από κει. Πως το σωστό είναι, καθένας που παίρνει φίδι να το πηγαίνει ύστερα στη
θέση του, εκεί στη ρεματιά, και να τ' αφήνη να βρη τη φωλιά του. Αλλιώς θυμώνει
η Παναγία και τον τιμωρεί. Πώς οι καροτσιέρηδες, που από λάθος ή επίτηδες πατούν
με το κάρο τους τέτοια φίδια στο δρόμο, βλέπουν στον ύπνο τους την Παναγία, που
τους τα γυρεύει. Γι' αυτό κι' έχουν στείλει πολλοί στο θρόνο της ασημένια ή
χρυσαλοιφωμένα ομοιώματα φιδιών.
Τί να πη κανείς γι' αυτό το φαινόμενο; Αν δεχτή το θαύμα, δεν έχει να πη
τίποτε. Μα αν ζητήση κάποια φυσική εξήγηση, μπορεί να πη πως πρόκειται για μια
ράτσα φιδιών χωρίς δηλητήριο, που ευδοκίμησε και πολλαπλασιάστηκε σε κείνην τη
λαχτιά, πρώτα γιατί τα σήκωνε ο τόπος, κι ύστερα γιατί κανείς από τους χωριανούς
δεν τα πείραξε ποτέ. Από κληρονομικότητα συνήθισαν, τόσο αυτά όσο κι ο άνθρωπος,
να μη φοβούνται ο ένας τον άλλο. Στις μέρες του δεκαπενταύγουστου αρχίζει ίσως η
περίοδος των γάμων και του πολλαπλασιασμού τους. Αυτό, κι' ο θόρυβος που γίνεται
με τις καμπάνες και την κίνηση του πανηγυριού, τα ξεσηκώνει και τα βγάζει έξω
από τις φωλιές τους. Αδιαμαρτύρητα τότε και μ' εμπιστοσύνη αφήνονται να
κουβαλιώνται οπουδήποτε από τους ανθρώπους.(5)
Τώρα στο Μαρκόπουλο κανείς δε βλέπει τα φίδια αυτά με φανατισμένη
θρησκοληψία. Τα πιστεύουν βέβαια σα ευλογημένα ζωντανά, σαν τιθασσευμένα ερπετά
της Παναγίας, μα τα βλέπουν και σα διακοσμητικό στοιχείο του πανηγυριού τους, σα
ρεκλάμα για τη συγκέντρωση των γύρω χωριών. Και τα περιμένουν κάθε χρόνο, όπως
θα περίμεναν το Μάη τις παπαρούνες. Τα χρησιμοποιούν στις κουβέντες και στα
τραγούδια τους σαν κάτι το φυσιολογικό. Να κι' ένα σχετικό δίστιχο του Ελιού,
όπου ένας ερωτευμένος διαμαρτύρεται για την επιείκεια των φιδιών αυτών μπροστά
στη φλογερή του διάθεση ν' αυτοκτονήση :
- Τα φίδια απ' το Μαρκόπουλο καλαίνω να με φάνε,
μα κείνα
είναι τση Παναγιάς, και με χαϊδολογάνε.
1) Η Παναγία του Μαρκόπουλου είναι γνωστή στην περιφέρεια με τ' όνομα
''Λαγγουβάρα''. Φαίνεται πως η λέξη αυτή προήλθε από το Λογγοβάρδα, και θα έχη
σχέση με την καταγωγή της εικόνας ή της εκκλησιάς. Στοιχεία για την επαφή των
Λογγοβάρδων με το νησί έχουμε τούτα:
α) Τον Ζ΄αιώνα η Κεφαλονιά ανήκε στο
11ο Θέμα του Βυζαντινού κράτους, που περιλάβαινε μαζί με την Ιταλία και την
Εφτάνησο κι ονομαζόταν " Θέμα της Λογγοβαρδίας ". Οι διοικητές του νησιού την
περίοδο εκείνη είχαν τον τίτλο : " Στρατηγός Κεφαλληνίας και Λομβαρδίας ". (Βλ.
Η. Τσιτσέλη, Σύμμ. σελ. 71)
β) Στο τέλος του Η' αιώνα, οι Λογγοβάρδοι έκαμαν
επιδρομή στην Κεφαλονιά και την κατάχτησαν. (Βλ. Ιω. Λ. Κωστή, Ιστορ. Κεφ. σ.
86).
γ) Ο θρυλικός περιηγητής Μarco Polo, που όπως θέλουν μερικοί κατάγεται
από το Μαρκόπουλο της Κεφαλονιάς, θεωρείται από τον Dante Λομβαρδός.
(Purgatorio, C,XVI.46).
δ) Το επώνυμο Λοβέρδος, που είναι τόσο κοινό στο
νησί, πρέπει να είναι παραφθορά του Λομβαρδός. (Βλ. και Η. Τσιτσέλη, Σύμμ. Σελ.
317).
2) Πολλοί Μαρκοπουλιώτες μου ανακοινώνουν σήμερα, πως τον Αύγουστο του
1940 δε βγήκαν φίδια στο πανηγύρι τους, και πως αυτό ήταν ένα σίγουρο προμήνυμα
του πολέμου που επακολούθησε. Ακόμα μου λένε και τούτο : Στα 1924 που έγινε η
αλλαγή του ημερολογίου, ο κόσμος περίμενε να κανονίση τη θέση του από τα φίδια.
Εκείνα βγήκαν με τις νέες ημερομηνίες, κι έτσι δεν έμεινε κανείς
παλιοημερολογίτης στην περιφέρεια.
3) Για την πιθανή καταγωγή του Μ. Πόλο από την Κεφαλονιά γράφει ο
Τσιτσέλης (Σύμμ. Σελ. 543). Όμως το Μαρκόπουλο συνοικίστηκε γύρω στα 1450 από
Αλβανούς στρατιώτες μαζί με τ' άλλα γειτονικά χωριά του Ξώμερου, και ίσως έχει
συγγένεια με το Μαρκόπουλο της Αττικής. (Βλ. Α. Μηλιαράκη, Γεωργ. Κεφαλλ. σ.93).
Ο περιηγητής Αββάτιος, στα 1632, το λέει Μαρκοπουλάτα.
4) Στον αγώνα της αντίστασης οι Λετισιάνοι φάνηκαν πατριώτες, γι' αυτό κι'
έπαθαν πολλές ζημιές από τους Γερμανούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Οι
κρεμασμένοι των Μαυράτων και των Χιονάτων : Αγγελική Μοντεσάντου, Μαρία Χιόνη,
Σωτήρης Φωκάς, Γεράσιμος Βλάχος, Λευτέρης Μενεγάτος, Γεράσιμος Γρουζής, Ηλίας
Φωτεινάτος, καθώς και πλήθος άλλοι που τουφεκίστηκαν, δείχνουν αξέχαστα την
τίμια δράση τους.
5) Βέβαια μια υπεύθυνη γνώμη εδώ από κάποιον ειδικό ζωολόγο θα μας
διαφώτιζε καλύτερα. |
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΚΑΛΛΙΓΑΤΩΝ
|
|
 Κτίσμα του 18ου αιώνος. Διαθέτει θαυμάσιο ξυλόγλυπτο τέμπλο με
εικόνες εξαιρετικής τέχνης. Η εφέστια εικόνα της Παναγίας είναι θαυματουργή και
η ονομασία της οφείλεται στην Καλλιγαρέα πύλη της Κωνσταντινούπολης, όπου ήταν
ανηρτημένη η πρωτότυπη εικόνα.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο αργυρόγλυπτος θρόνος
Προσκυνήσεως της Παναγίας Βρεφοκρατούσης, ο οποίος είναι διακοσμημένος με θέματα
από τη ζωή της Θεοτόκου και του Χριστού.
Οι λιθόγλυπτες αρχιτεκτονικές εκφράσεις, με τα θαυμάσια υπέρυθρα
και το δικέφαλο αετό, το επιβλητικό κωδωνοστάσιο, το αρίστης τέχνης τέμπλο του
1804, υπογραμμίζουν το ύφος των καλλιτεχνών του λίθου και του ξύλου που
εργάστηκαν στο Ναό.
Τηλέφωνο Εφημέριου: 2671041229
|
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΣΙΣΣΙΩΤΙΣΣΗΣ
|
|
 Ο Ιερός Ναός
της Υπ. Θεοτόκου της επoνομαζομένης Σισσιωτίσης τιμάται επ' ονόματι των Εισοδίων
της Υπ. Θεοτόκου. Ο Ιερός Ναός υψώνεται εις την παραλία της πόλεως Αργοστολίου
πλησίον της γέφυρας που εκατασκεύασε ο Ελβετός Μηχανικός De Bosset. Εκεί κάθε
χρόνο, εις την Εορτήν των Θεοφανείων, τελείται η Βάπτισις του Χριστού από τον
εκάστοτε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας και βυθίζεται πάνω από την γέφυραν ο Τίμιος
Σταυρός εις τον κόλπον Αργοστολίου.
Έλαβεν την επωνυμία από την παρακάτω
αναγραφομένη αιτία:
Στη σημερινή θέση όπου υψώνεται ο Ιερός Ναός από
πληροφορίες που συγκεντρώσαμε, κατά το έτος 1790 - 1800 μ. Χ. υπήρχε ένα
Εκκλησίδιον τιμώμενο επ' ονόματι της Υπ. Θεοτόκου που ανήκε εις την Ιεράν Μονήν
των "Σισσίων" ή "Σίσσια". Την Ιεράν Μονήν των Σισσίων που μετόχιον του υπήρξε ο
Ιερός ούτος Ναός την ίδρυσε ο εξ' Ασσίζης της Ιταλίας Καθολικός Μοναχός
Φραγκίσκος που από την πόλιν που κατήγετο ο Φραγκίσκος -"Ασσίζη"- έλαβε το
μοναστήρι την επωνυμία "ΣΙΣΣΙΑ".
Τo δε μετόχιον των Σισσίων δηλ. ο Ιερός Ναός
της Σισσιωτίσσης μαρτυρείται από τους Ιστορικούς ως μετόχιον της Μονής Σισσίων
από το 1710 και θεωρούμε σκόπιμο ν' αναφέρουμε ότι μετά από την απομάκρυνση των
Καθολικών Μοναχών η Μονή περιήλθε στους Ορθοδόξους. Ο Ιερός Ναός της
Σισσιωτίσσης ήταν μικρός, και εξεπλήρωνε τις ανάγκες των μοναχών. Μετά από τούς
Μοναχούς ο Ναός περιήλθε στις αρχοντικές οικογένειες Κοντομιχάλου, Μομφεράτου
και Περιστιάνου οι οποίοι εγκρέμισαν τον μικρόν ναΐσκον και έκτισαν μεγαλοπρεπή
Ναόν, ρυθμού Βυζαντινού, Βασιλικής μετά Τρούλου κατά το έτος 1860. Ο Ναός ούτος
εχρησιμοποιήθει και ως Μητροπολιτικός Ναός μέχρι το έτος 1895, είχε ωραιότατο
τέμπλο, σκαλιστό και επίχρυσο. Δυστυχώς οι φοβεροί σεισμοί του έτους 1953
μετέβαλον εις σωρόν ερειπίων τον περικαλλήν Ιερόν Ναόν.
Μετά από τετραετία
άρχισε και πάλι η ανοικοδόμηση του νέου Ιερού Ναού η οποία έγινε υπό του
Ελληνικού Στρατού στις 10 Απριλίου του έτους 1957 και στις 23 Μαρτίου του 1958
έγιναν τα εγκαίνια υπό του Προέδρου του Ιερού Ναού Πρωτοπρεσβυτέρου - Οικονόμου
Ιερέως π. Νικολάου Γαρμπή και των Μελών του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου:
1) Μιχαήλ Ραυτοπούλου
2) Νικολάου Κουνάδη
3) Χαραλάμπους Τσάση
και
4) Γερασίμου Χαλιώτου
 Ο Ιερός Ναός
εορτάζεται:
1) Την 21η Νοεμβρίου των Εισοδίων της Υπ. Θεοτόκου όπου και
τιμάται.
2) Στην εορτήν των Αγίων Πάντων όπου και φυλάσσεται η μεγάλης αξίας
αρχαιολογική Ιερά Εικόνα.
3) Στις 27 Ιουλίου εορτή του Αγίου Μεγαλομάρτυρος
Παντελεήμονος του θαυματουργού.
4) Στις 27 Αυγούστου εορτή του Αγίου ενδόξου
Μεγαλομάρτυρος Φανουρίου του Νεφανούς.
και στις 26 Οκτωβρίου όπου τιμάται η
μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλήτου.
Επίσης με πάσαν θρησκευτικήν λαμπρότηταν κατά την ημέρα των Θεοφανείων 6
Ιανουαρίου ο οικείος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας χοροστατεί εις την Θ. Λειτουργίαν
των Θεοφανείων όπου μετά το πέρας αυτής Κλήρος και λαός βαδίζουν από την
Εκκλησία προς την Γέφυρα Δεβοσέτου όπου εκεί ρίπεται εις την θάλλασσαν ο Τίμιος
του Κυρίου Σταυρός.
Στον ως άνω Ιερόν Ναόν φυλάσσεται η Ιερά Εικόνα της Παναγίας της Πορταϊτίσσης
η οποία είναι έργον του Ανδρέου Φωκά Ιωάννου Κοσμετάτου και χρονολογείται από το
έτος 1826 καθώς και άλλοι θησαυροί. |
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ
ΔΡΑΠΑΝΟ
|
|
 Αντίκρυ από το
Αργοστόλι και στο άκρο του Κοιμητηρίου, βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας της
Μυρτιδιώτισσας, η οποία είναι πιο γνωστή με την ονομασία ως η "Παναγία στο
Δράπανο" και πολιούχου της πόλεως Αργοστολίου . Της οποίας η ιερή και
θαυματουργή εικόνα λιτανεύεται 24 Σεπτεμβρίου με επισήμους και με μουσικές, μ'
όλο τον κλήρο και με τη συμμετοχή των κατοίκων του Αργοστολιού, και μεταφέρεται
(παλαιότερα στην εκκλησία του Σωτήρος, αργότερα στο Μητροπολιτικό ναό) τώρα στην
εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Εκεί παραμένει μια εβδομάδα κι επανεφέρεται στην
εκκλησία της στο Δράπανο με τις ίδιες τιμές.
Λιτάνευση η οποία συνεχίζεται
από αιώνων, αφού κι επίσημα είχε αναγνωριστεί σαν τοπική εορτή και αργία όπως
αποδεικνύεται κι από το σχετικό έντυπο από το "Ιστορικό Αρχείο" Κεφαλληνίας.
Από το οποίο φαίνεται ότι κι οι ʼγγλοι "προστάτες" κατά τη διάρκεια της
τυραννικής τους παραμονής (1809-1864) στην Κεφαλονιά, σεβάστηκαν κι αναγνώρισαν
την "Δραπανιώτισσα". Η δε τύχη βοήθησε να μην καταστραφούν κι οι καλλιτεχνικοί
της εκκλησίας . Διότι οι εικόνες του Δωδεκάορτου είναι αγιογραφημένες από τον
αξιόλογο χρωστήρα του Ζακυνθινού ρασοφόρου Νικολάου Καντούνη (1764-1834), ο
οποίος τις φιλοτέχνησε όταν οι ʼγγλοι τον είχαν εξορίσει στο έρημο ξερονήσι Δία
για τη Ριζοσπαστική του δράση.
 Σχετική με τον
αγώνα των Επτανησίων για την ένωσή τους με την Ελλάδα βρίσκεται στη
"Δραπανιώτισσα" και μια εικόνα του Χριστού με φραγκέλιο και καλάμι. Διότι ανήκει
στην οικογένεια του Κεφαλονίτη ριζοσπάστη και Τυρταίου του αγώνα ριμναδόρο
Μικέλη Δαβή - Μερτζάνη (1809-1888), που πίστευε ότι ο Χριστός του τον έσωσε από
των Βρεταννών κατακτητών τις κρεμάλες. Αλλά ο Εγκέλαδος που σάρωσε κατά το 1953
συθέμελα τα Επτάνησα, έκαμε ακόμα μια διάκριση για τρεις καλλιτεχνικούς
θησαυρούς μας.
Διατηρήθηκαν σχεδόν ανέπαφες οι τρεις βημόθυρες της "Δραπανιώτισσας" και οι
οποίες θεωρούνται από τα αριστουργήματα του περίφημου αγιογράφου μας Αθαν.
ʼννινου (1713-1748), ζωγράφου σπουδαγμένου στην Ενετία, Ρώμη και Φλωρεντία και
μαθητή του θαυμάσιου αγιογράφου Ανδρέα Καραντινού, που δυστυχώς πέθανε στα 35
του χρόνια, αλλοιώτικα θα γέμιζε πολλές Κεφαλονίτικες εκκλησίες με τα εξαίρετα
έργα του, στα οποία διακρίνεται η επίδραση του Ρωμαϊκού ρυθμού, η απαλότητα των
χρωμάτων και η ομορφιά της εκφράσεως. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
